Historia Domu i przyjazdu sióstr ze Zgromadzenia Sług Jezusa do Kiełczewic zaczyna się na początku XX wieku, kiedy to latem, przyjeżdżały tu z dziewczynkami z Domu Dziecka w Lublinie na wakacje.
Po zakupie ziemi i budowie drewnianego domu, w 1919 roku powstał Dom Dziecka. Siostry podejmowały wiele różnorodnych działań:
- W 1921 powstała Szkoła Powszechna I stopnia
- W 1937 r. powstał oddział dziewczynek wiejskich, sierot lub półsierot, które przygotowywały się do zajęć domowych i w gospodarstwie wiejskim
- prowadzone były także kursy gospodarcze i krawieckie oraz oświatowe
- dbały o stronę religijno-moralną wychowania dzieci
- W okresie międzywojennym niosły ludziom pomoc duchową, materialną i medyczną
- W okresie II wojny światowej Siostry wspomagały okoliczna ludność i partyzantów – żywnością i pomocą medyczną, a także ukrywały duchownych i świeckich poszukiwanych przez gestapo.
 |
 |
Kiełczewicki dom Zgromadzenia uważany był przez miejscową i okoliczną ludność za centrum pierwszej pomocy lekarskiej i pielęgniarskiej, stację pomocy moralnej, materialnej, bazę kulturalną i szkoleniową.
W 1961 „Caritas” przekształcił Dom Dziecka, w którym było ok. 50 dziewczynek – na Zakład dla Dzieci Upośledzonych Umysłowo – była to wcześniejsza nazwa obecnego Domu Pomocy Społecznej dla Dzieci.W ramach przemian po 1989 r., w lipcu 1990, Zgromadzenie przejęło DPS w samodzielne prowadzenie, na podstawie umowy z Wojewódzkim Zespołem Pomocy Społecznej w Lublinie z dnia 19 lipca 1990 r.
Na przestrzeni lat w DPSie dokonywano wiele zmian. Przeprowadzano budowy, wiele remontów, ulepszeń, zmieniały się warunki i pokoje podopiecznych.
Nie byłoby takiego DPS-u gdyby Siostry nie pracowały z poświęceniem i oddaniem na rzecz dzieci i lokalnej społeczności.
Bardzo wiele osób jako pracownicy, sponsorzy, przyjaciele ofiarowało placówce swoje serce, zaangażowanie, energię i pracę.
Historia tego miejsca jest naznaczona poświęceniem i wysiłkiem ludzi, którzy ją tworzyli. Dzięki nim, wiele osób znalazło tutaj swój dom.
Spojrzenie na historię DPS-u budzi w sercu podziw i wdzięczność- Bogu i ludziom.
Dziękujemy wszystkim, którzy mają udział w tworzeniu tego dzieła
na przestrzeni lat i dzisiaj.
